ο Ενγκελς, που δίκαια ειρωνεύονταν την αποστήθιση και την απλή επανάληψη «διατυπώσεων»,
ικανών στην καλύτερη περίπτωση μόνο να προδιαγράφουν τα γενικά καθήκοντα, που
τροποποιούνται αναπόφευκτα από τη συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική κατάσταση της κάθε
ιδιαίτερης περιόδου του ιστορικού προτσές.
Από ποια λοιπόν αντικειμενικά γεγονότα, με ακρίβεια διαπιστωμένα, πρέπει να καθοδηγείται
σήμερα το κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου για τον καθορισμό των καθηκόντων και των
μορφών της δράσης του;
Και στο πρώτο μου «Γράμμα από μακριά» («Το πρώτο στάδιο της πρώτης επανάστασης»),
που δημοσιεύτηκε στην «Πράβντα», αρ. φύλ. 14 και 15, της 21 και 22 του Μάρτη 1917, και στις
θέσεις μου καθορίζω την «ιδιομορφία της τρέχουσας στιγμής στη Ρωσία», σαν περιόδου
περάσματος από το πρώτο στάδιο της επανάστασης στο δεύτερο. Και γι' αυτό βασικό σύνθημα,
«καθήκον της ημέρας» γι' αυτή τη στιγμή θεωρούσα: «Εργάτες, δείξατε θαύματα προλεταριακού,
λαϊκού ηρωισμού στον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον τσαρισμό, πρέπει να δείξετε θαύματα
προλεταριακής και παλλαϊκής οργάνωσης, για να προετοιμάσετε τη νίκη σας στο δεύτερο στάδιο
της επανάστασης» («Πράβντα», αρ. φύλ. 15).
Σε τι συνίσταται, λοιπόν, το πρώτο στάδιο;
Στο πέρασμα της κρατικής εξουσίας στην αστική τάξη.
«Η ομιλία του Βλ. Ι. Λένιν στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ»
Ως την επανάσταση του Φλεβάρη - Μάρτη 1917, η κρατική εξουσία στη Ρωσία βρισκόταν
στα χέρια μιας παλιάς τάξης, δηλαδή της τάξης των φεουδαρχών - ευγενών - τσιφλικάδων, με
επικεφαλής τον Νικόλαο Ρομάνοφ.
Ύστερα από αυτή την επανάσταση, η εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας άλλης, νέας τάξης,
δηλαδή της αστικής τάξης.
Το πέρασμα της κρατικής εξουσίας από τα χέρια μιας τάξης στα χέρια μιας άλλης είναι το
πρώτο, το κύριο, το βασικό γνώρισμα της επανάστασης, τόσο με την αυστηρά επιστημονική, όσο
και με την πρακτικά - πολιτική σημασία αυτής της έννοιας.
Μ' αυτή την έννοια, η αστική ή αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία τελείωσε.
Στο σημείο αυτό ακούμε το θόρυβο των διαφωνούντων, που πρόθυμα αυτοαποκαλούνται
«παλιοί μπολσεβίκοι»: Δε λέγαμε λοιπόν πάντα πως η αστικοδημοκρατική επανάσταση τελειώνει
μόνο με την «επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς»;
Μήπως η αγροτική επανάσταση, που είναι επίσης αστικοδημοκρατική, τελείωσε; Μήπως,
απεναντίας, δεν είναι γεγονός πως η επανάσταση αυτή ούτε άρχισε καν;
Απαντώ: Γενικά, τα μπολσεβίκικα συνθήματα και ιδέες έχουν επιβεβαιωθεί πλήρως από την
ιστορία, συγκεκριμένα όμως τα πράγματα διαμορφώθηκαν διαφορετικά απ' ό,τι θα μπορούσε να
περιμένει κανείς (οποιοσδήποτε και αν ήταν), πιο πρωτότυπα, πιο ιδιόμορφα, πιο ποικιλόμορφα.
Το να αγνοείς, το να ξεχνάς αυτό το γεγονός θα σήμαινε να εξομοιώνεσαι με εκείνους τους
«παλιούς μπολσεβίκους», που πολλές ήδη φορές έπαιξαν θλιβερό ρόλο στην ιστορία του Κόμματός
μας, επαναλαμβάνοντας αβασάνιστα μια αποστηθισμένη διατύπωση, αντί να μελετήσουν την
ιδιομορφία της νέας, της ζωντανής πραγματικότητας.
Έχει ήδη πραγματοποιηθεί...
Η «επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» έχει ήδη
πραγματοποιηθεί1 στη ρωσική επανάσταση, γιατί η «διατύπωση» αυτή προβλέπει μόνο το
συσχετισμό των τάξεων και όχι το συγκεκριμένο πολιτικό θεσμό, που πραγματώνει αυτό το
συσχετισμό, αυτή τη συνεργασία. Το «Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών» - να η
πραγματοποιημένη ήδη από τη ζωή «επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου
και της αγροτιάς».
Η διατύπωση αυτή πάλιωσε πια. Η ζωή την έβγαλε από το βασίλειο των διατυπώσεων και την
έμπασε στο βασίλειο της πραγματικότητας, της έδωσε σάρκα και οστά, τη συγκεκριμενοποίησε και
έτσι την τροποποίησε.
Στην ημερήσια διάταξη μπήκε ήδη ένα διαφορετικό, ένα νέο καθήκον: Η διάσπαση στο
εσωτερικό αυτής της δικτατορίας ανάμεσα στα προλεταριακά στοιχεία (αντιαμυνίτικα, διεθνιστικά,
«κομμουνιστικά», που είναι υπέρ του περάσματος στην κομμούνα) και στα μικρονοικοκυρίστικα ή
μικροαστικά (Τσχεΐτζε, Τσερετέλι, Στεκλόφ, σοσιαλεπαναστάτες κτλ. κτλ., επαναστάτες αμυνίτες,
αντίπαλοι του κινήματος που ακολουθεί το δρόμο προς την κομμούνα, οπαδοί της «υποστήριξης»
της αστικής τάξης και της αστικής κυβέρνησης).
Όποιος μιλάει σήμερα μόνο για «επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου
και της αγροτιάς», αυτός έμεινε πίσω από τη ζωή και για το λόγο αυτό πέρασε στην πράξη με το
μέρος των μικροαστών ενάντια στην προλεταριακή ταξική πάλη, αυτόν πρέπει να τον
παραδώσουμε στο αρχείο των «μπολσεβίκικων» προεπαναστατικών σπάνιων αντικειμένων
(μπορούμε να το ονομάσουμε: αρχείο «παλιών μπολσεβίκων»).
Η επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς
πραγματοποιήθηκε ήδη, αλλά εξαιρετικά πρωτότυπα, με μια σειρά εξαιρετικά σπουδαίες
τροποποιήσεις. Γι' αυτές θα μιλήσω ιδιαίτερα σε ένα από τα κατοπινά γράμματά μου. Τώρα είναι
απαραίτητο να κάνουμε κτήμα μας τούτη την αναντίρρητη αλήθεια, ότι ο μαρξιστής πρέπει να
παίρνει υπόψη του τη ζωντανή πραγματικότητα, τα ακριβή γεγονότα της πραγματικότητας και όχι
να εξακολουθεί να αγκιστρώνεται από τη θεωρία του χθες, που, όπως και κάθε θεωρία, στην
καλύτερη περίπτωση προδιαγράφει απλώς το βασικό, το γενικό, πλησιάζει απλώς στη σύλληψη της
πολυπλοκότητας της ζωής.
Με αντιπροσώπους του 10ου Συνεδρίου του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος - Μάρτης
1921
Γκρίζα η κάθε θεωρία, φίλε μου ακριβέ, το χρυσοδέντρι της ζωής πράσινο θάλλει.
Όποιος βάζει με τον παλιό τρόπο το ζήτημα του «αποτελειωμού» της αστικής επανάστασης,
αυτός θυσιάζει το ζωντανό μαρξισμό στο νεκρό γράμμα.
Κατά την παλιά αντίληψη προκύπτει πως: Ύστερα από την κυριαρχία της αστικής τάξης,
μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει η κυριαρχία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, η δικτατορία
τους.
Στη ζωντανή όμως πραγματικότητα, τα πράγματα ήρθαν ήδη διαφορετικά: Προέκυψε μια
εξαιρετικά πρωτότυπη, νέα, πρωτοείδωτη σύμπλεξη του ενός με το άλλο. Υπάρχουν δίπλα, μαζί,
ταυτόχρονα και η κυριαρχία της αστικής τάξης (η κυβέρνηση Λβοφ και Γκουτσκόφ) και η
επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, που παραδίνει
θεληματικά την εξουσία στην αστική τάξη, που μετατρέπεται θεληματικά σε εξάρτημά της.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ουσιαστικά στην Πετρούπολη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια
των εργατών και των στρατιωτών, ότι η νέα κυβέρνηση δεν ασκεί και ούτε μπορεί ν' ασκήσει πάνω
τους βία, επειδή δεν υπάρχει ούτε αστυνομία, ούτε χωρισμένος από το λαό στρατός, ούτε
πανίσχυρη υπαλληλία που να στέκεται πάνω από το λαό. Αυτό είναι γεγονός. Πρόκειται ακριβώς
για ένα γεγονός, που είναι χαρακτηριστικό για ένα κράτος τύπου Κομμούνας του Παρισιού. Το
γεγονός αυτό δε χωράει στα παλιά σχήματα. Πρέπει να ξέρει κανείς να προσαρμόζει τα σχήματα
στη ζωή και όχι να επαναλαμβάνει λέξεις για «δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς»
γενικά, λέξεις που έχασαν κάθε νόημα.
Για να φωτίσουμε καλύτερα το ζήτημα, ας το εξετάσουμε από μιαν άλλη πλευρά.
Ανάλυση των ταξικών σχέσεων
Ο μαρξιστής δεν πρέπει να ξεφεύγει από την ακριβή βάση της ανάλυσης των ταξικών
σχέσεων. Στην εξουσία βρίσκεται η αστική τάξη. Αλλά μήπως και η μάζα των αγροτών δεν
αποτελεί επίσης αστική τάξη διαφορετικού στρώματος, διαφορετικού είδους, διαφορετικού
χαρακτήρα; Από πού βγαίνει ότι αυτό το στρώμα δεν μπορεί να έρθει στην εξουσία,
«αποτελειώνοντας» την αστικοδημοκρατική επανάσταση; Για ποιο λόγο αυτό είναι αδύνατο;
Έτσι σκέπτονται συχνά οι παλιοί μπολσεβίκοι.
Απαντώ: Αυτό είναι πολύ πιθανό. Ο μαρξιστής όμως στην εκτίμηση της στιγμής δεν πρέπει
να ξεκινά από το πιθανό, αλλά από το πραγματικό.
Και η πραγματικότητα μας παρουσιάζει το γεγονός ότι οι ελεύθερα εκλεγμένοι στρατιώτες
και αγρότες βουλευτές συμμετέχουν ελεύθερα στη δεύτερη, την παράπλευρη κυβέρνηση, και
ελεύθερα τη συμπληρώνουν, την αναπτύσσουν, την ολοκληρώνουν. Και άλλο τόσο ελεύθερα
παραδίνουν την εξουσία στην αστική τάξη - φαινόμενο που δεν «παραβιάζει» καθόλου τη θεωρία
του μαρξισμού, γιατί εμείς ξέραμε πάντα και πολλές φορές το τονίσαμε ότι η αστική τάξη κρατιέται
όχι μόνο με τη βία, αλλά και με την έλλειψη συνειδητότητας, τη ρουτίνα, την αποβλάκωση και την
ανοργανωσιά των μαζών.
Και μπροστά στη σημερινή πραγματικότητα, είναι στ' αληθινά γελοίο να αγνοείς το γεγονός
και να μιλάς για «πιθανότητες».Είναι πιθανό η αγροτιά να πάρει όλη τη γη και όλη την εξουσία.
Εγώ όχι μόνο δεν παραβλέπω αυτή τη δυνατότητα, δεν περιορίζω τον ορίζοντά μου μόνο στο
σήμερα, άλλα διατυπώνω καθαρά και με ακρίβεια το αγροτικό πρόγραμμα, παίρνοντας υπόψη το
καινούριο φαινόμενο: Την πιο βαθιά διάσπαση των εργατών γης και των φτωχών αγροτών με τους
αγρότες - νοικοκυραίους.
Είναι όμως πιθανό και το άλλο: Είναι πιθανό οι αγρότες να ακούσουν τις συμβουλές του
μικροαστικού κόμματος των σοσιαλεπαναστατών, που υπέκυψε στην επιρροή των αστών, πέρασε
στον αμυνιτισμό και συνιστά την αναμονή ως τη Συντακτική Συνέλευση, αν και ως τώρα δεν έχει
ακόμη οριστεί ούτε η ημερομηνία της σύγκλησής της!2
Είναι πιθανό οι αγρότες να διατηρήσουν, να συνεχίσουν τη συμφωνία τους με την αστική
τάξη, συμφωνία που την έκλεισαν τώρα μέσω των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών
όχι μόνο τυπικά, μα και ουσιαστικά.
Πολλά τα πιθανά. Θα ήταν σοβαρότατο λάθος να ξεχνάμε το αγροτικό κίνημα και το
αγροτικό πρόγραμμα, θα ήταν όμως εξίσου λάθος να ξεχνάμε την πραγματικότητα που μας
παρουσιάζει το γεγονός της συμφωνίας - ή, για να χρησιμοποιήσω μια πιο ακριβή, λιγότερο νομική
και περισσότερο οικονομικοταξική έκφραση - το γεγονός της ταξικής συνεργασίας της αστικής
τάξης και της αγροτιάς.
Όταν το γεγονός αυτό πάψει να είναι γεγονός, όταν η αγροτιά ξεκόψει από την αστική τάξη,
όταν πάρει τη γη παρά τη θέληση της αστικής τάξης, όταν πάρει την εξουσία ενάντια στην αστική
τάξη - τότε αυτό θα είναι ένα νέο στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, και γι' αυτό θα
γίνει λόγος ιδιαίτερα.
Ο μαρξιστής, που, εξαιτίας της δυνατότητας ενός τέτοιου μελλοντικού σταδίου, θα ξεχνούσε
τις υποχρεώσεις του σήμερα, τώρα που η αγροτιά συμφωνεί με την αστική τάξη, θα μεταβαλλόταν
σε μικροαστό. Επειδή στην πράξη θα καλλιεργούσε στο προλεταριάτο την εμπιστοσύνη προς τους
μικροαστούς («οι μικροαστοί αυτοί, η αγροτιά αυτή πρέπει να αποσπαστεί από την αστική τάξη
ακόμη μέσα στα πλαίσια της αστικοδημοκρατικής επανάστασης»). Ο μαρξιστής αυτός, εξαιτίας της
«δυνατότητας» ενός ευχάριστου και ωραίου μέλλοντος, τότε που η αγροτιά δε θα είναι ουρά της
αστικής τάξης, και οι εσέροι, οι Τσχεΐτζε, οι Τσερετέλι και οι Στεκλόφ δε θα είναι εξάρτημα της
αστικής κυβέρνησης, εξαιτίας της «δυνατότητας» ενός ευχάριστου μέλλοντος, θα ξεχνούσε το
δυσάρεστο παρόν, τώρα που η αγροτιά παραμένει ακόμη ουρά της αστικής τάξης και οι
σοσιαλεπαναστάτες και οι σοσιαλδημοκράτες δεν παραιτούνται ακόμη από το ρόλο του
εξαρτήματος της αστικής κυβέρνησης, από το ρόλο αντιπολίτευσης της «αυτού μεγαλειότητας» του
Λβοφ.Ο άνθρωπος που υποθετικά πήραμε θα έμοιαζε με έναν γλυκανάλατο Λουί Μπλαν, με έναν
γλυκερό καουτσκιστή, αλλά σε καμιά περίπτωση με επαναστάτη μαρξιστή.
Δε μας απειλεί τάχα ο κίνδυνος να πέσουμε στον υποκειμενισμό, να θέλουμε να
«υπερπηδήσουμε» μια μη ολοκληρωμένη επανάσταση αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα, που δεν
έχει ξεπεράσει ακόμη το αγροτικό κίνημα - για να φτάσουμε στη σοσιαλιστική επανάσταση;
Αν έλεγα: «Δίχως τσάρο, και κυβέρνηση εργατική» - ο κίνδυνος αυτός θα με απειλούσε. Εγώ
όμως δεν είπα αυτό, εγώ είπα άλλο. Είπα πως στη Ρωσία δεν μπορεί να υπάρχει άλλη κυβέρνηση
(εξαιρώντας την αστική), εκτός από τα Σοβιέτ των εργατών, των εργατών γης, των στρατιωτών και
των αγροτών βουλευτών. Είπα ότι τώρα η εξουσία στη Ρωσία μπορεί να περάσει από τον
Γκουτσκόφ και τον Λβοφ μόνο σ' αυτά τα Σοβιέτ, και σ' αυτά επικρατεί ακριβώς η αγροτιά,
επικρατούν οι στρατιώτες, επικρατούν οι μικροαστοί, για να εκφραστούμε με επιστημονικό,
μαρξιστικό όρο, χρησιμοποιώντας όχι το συνηθισμένο, όχι το μικροαστικό, όχι τον επαγγελματικό,
μα τον ταξικό χαρακτηρισμό.
Με την πείρα της Κομμούνας...
Στις θέσεις μου ασφάλισα απόλυτα τον εαυτό μου από κάθε υπερπήδηση του αγροτικού ή,
γενικά, του μικροαστικού κινήματος, που δεν έχει φτάσει στο τέρμα του, από κάθε παιχνίδι
«κατάληψης της εξουσίας» από εργατική κυβέρνηση, από κάθε μπλανκιστικό τυχοδιωκτισμό,
επειδή αναφέρθηκα απευθείας στην πείρα της Κομμούνας του Παρισιού. Και η πείρα αυτή, όπως
είναι γνωστό και όπως το έδειξε λεπτομερειακά ο Μαρξ το 1871 και ο Ενγκελς το 1891, απέκλεισε
εντελώς τον μπλανκισμό και εξασφάλισε απόλυτα την απευθείας, άμεση και απεριόριστη κυριαρχία
της πλειοψηφίας και τη δραστηριότητα των μαζών μόνο στο βαθμό της συνειδητής δράσης της
ίδιας της πλειοψηφίας.
Στις θέσεις συνόψισα εντελώς συγκεκριμένα όλο το ζήτημα στην πάλη για την απόκτηση
επιρροής μέσα στα Σοβιέτ των εργατών, των εργατών γης, των αγροτών και των στρατιωτών
βουλευτών. Για να μην αφήσω ούτε ίχνος αμφιβολίας πάνω σ' αυτό, δυο φορές υπογράμμισα στις
θέσεις την ανάγκη της υπομονετικής, επίμονης, της «προσαρμοζόμενης στις πρακτικές ανάγκες των
μαζών» «διαφωτιστικής» δουλειάς.
Οι αμαθείς, είτε οι αποστάτες του μαρξισμού, σαν τον κ. Πλεχάνοφ κτλ., μπορούν να
φωνάζουν για αναρχισμό, μπλανκισμό κτλ. Όποιος θέλει να σκέπτεται και να μαθαίνει, αυτός δεν
μπορεί παρά να καταλάβει ότι ο μπλανκισμός είναι κατάληψη της εξουσίας από μια μειοψηφία,
ενώ τα Σοβιέτ των εργατών κτλ. βουλευτών είναι αναμφισβήτητα μια απευθείας και άμεση
οργάνωση της πλειοψηφίας του λάου. Η δουλιά που έχει αναχθεί στην πάλη για την απόκτηση
επιρροής μέσα σ' αυτά τα Σοβιέτ δεν μπορεί, με κανένα τρόπο, δεν μπορεί να κατρακυλήσει στο
βάλτο του μπλανκισμού. Και δεν μπορεί να κατρακυλήσει στο βάλτο του αναρχισμού, γιατί ο
αναρχισμός είναι άρνηση της αναγκαιότητας του κράτους και της κρατικής εξουσίας για την εποχή
του περάσματος από την κυριαρχία της αστικής τάξης στην κυριαρχία του προλεταριάτου. Εγώ,
όμως, με σαφήνεια, που αποκλείει κάθε δυνατότητα παρεξηγήσεων, υποστηρίζω την αναγκαιότητα
του κράτους γι' αυτή την εποχή, αλλά, σύμφωνα με τον Μαρξ και την πείρα της Κομμούνας του
Παρισιού, όχι του συνηθισμένου κοινοβουλευτικού - αστικού κράτους, παρά ενός κράτους δίχως
τακτικό στρατό, δίχως αστυνομία αντίθετη στο λαό, δίχως τοποθετημένη πάνω από το λαό
υπαλληλοκρατία.
Αν ο κ. Πλεχάνοφ στη «Γεντίνστβο» του φωνάζει με όλη του τη δύναμη για αναρχισμό, μ'
αυτό αποδείχνει απλώς για μια ακόμη φορά ότι ξέκοψε από το μαρξισμού. Στην πρόκληση που του
έκανα από την «Πράβντα» (αρ. φύλ. 26) να μας πει, τι δίδασκαν για το κράτος ο Μαρξ και ο
Ενγκελς το 1871, το 1872, το 1875, ο κ. Πλεχάνοφ είναι και θα είναι αναγκασμένος να απαντήσει
με σιωπή πάνω στην ουσία του ζητήματος και με κραυγές, σαν αυτές που συνηθίζει η μανιασμένη
αστική τάξη.
Ο πρώην μαρξιστής κ. Πλεχάνοφ δεν κατάλαβε καθόλου τη μαρξιστική διδασκαλία για το
κράτος. Εξάλλου τα σπέρματα αυτής της μη κατανόησης τα βλέπει κανείς και στη γερμανική
μπροσούρα του για τον αναρχισμό.
***
Ας δούμε τώρα πώς διατυπώνει ο σ. Γ. Κάμενεφ στο σχόλιό του στην «Πράβντα», αρ. φύλ.
27, τις «διαφωνίες» του με τις θέσεις μου και με τις απόψεις που ανέπτυξα παραπάνω. Αυτό θα μας
βοηθήσει να τις ξεκαθαρίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια.
«Όσο για το γενικό σχήμα του σ. Λένιν - γράφει ο σ. Κάμενεφ - μας φαίνεται απαράδεκτο,
εφόσον ξεκινά από το ότι θεωρεί την αστικοδημοκρατική επανάσταση τελειωμένη και υπολογίζει στην
άμεση μετεξέλιξή της σε σοσιαλιστική...».
Εδώ υπάρχουν δυο μεγάλα λάθη.
Πρώτο. Το ζήτημα του «αποτελειωμού» της αστικοδημοκρατικής επανάστασης τοποθετήθηκε
λαθεμένα. Στο ζήτημα αυτό δόθηκε μια αφηρημένη, απλή, μονόχρωμη, αν μπορούμε να
εκφραστούμε έτσι, τοποθέτηση, που δεν ανταποκρίνεται στην αντικειμενική πραγματικότητα.
Οποιος βάζει το ζήτημα έτσι, όποιος ρωτάει σήμερα: «τέλειωσε, άραγε, η αστικοδημοκρατική
επανάσταση;» και σταματά εδώ - αυτός στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να καταλάβει την
εξαιρετικά πολύπλοκη, τουλάχιστο «δίχρωμη», πραγματικότητα. Αυτό στη θεωρία. Και στην πράξη
παραδίνεται ανίσχυρος στη μικροαστική επαναστατικότητα.
Και στ' αλήθεια. Η πραγματικότητα μας δείχνει και πέρασμα της εξουσίας στην αστική τάξη
(«τελειωμένη» αστικοδημοκρατική επανάσταση συνηθισμένου τύπου) και ύπαρξη, πλάι στην
πραγματική κυβέρνηση, μιας άλλης παράπλευρης κυβέρνησης, που αποτελεί «επαναστατική -
δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς». Αυτή η τελευταία
«παρακυβέρνηση» παραχώρησε μόνη της την εξουσία στην αστική τάξη, μόνη της προσδέθηκε
στην αστική κυβέρνηση.
Αγκαλιάζει, άραγε, αυτή την πραγματικότητα η παλαιομπολσεβίκικη διατύπωση του σ.
Κάμενεφ: «η αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν έχει τελειώσει»;
Οχι. Η διατύπωση έχει παλιώσει. Είναι εντελώς άχρηστη. Νεκρή. Οι προσπάθειες να την
αναστήσουν θα είναι μάταιες.
Δεύτερο. Ζήτημα πρακτικό. Είναι άγνωστο, αν μπορεί τώρα να υπάρξει ακόμη στη Ρωσία μια
ιδιαίτερη «επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς»
ξεκομμένη από την αστική κυβέρνηση. Και δεν επιτρέπεται να βασίζουμε τη μαρξιστική τακτική
στο άγνωστο.
Αν όμως αυτό μπορεί ακόμη να συμβεί, τότε ο δρόμος που οδηγεί σ' αυτό είναι ένας και μόνο
ένας: Άμεσος, αποφασιστικός, αμετάκλητος διαχωρισμός των προλεταριακών, κομμουνιστικών
στοιχείων του κινήματος από τα μικροαστικά.
Γιατί;
Επειδή όλη η μικροαστική μάζα στράφηκε, όχι τυχαία, μα αναγκαστικά προς το σοβινισμό (=
αμυνιτισμό), προς την «υποστήριξη» της αστικής τάξης, προς την εξάρτηση από αυτή, προς το
φόβο να μείνει χωρίς αυτή κτλ. κτλ.
Πώς μπορεί κανείς να «σπρώξει» τους μικροαστούς στην εξουσία, όταν οι μικροαστοί αυτοί
μπορούν τώρα κιόλας να την πάρουν, μα δε θέλουν;
Απαλλαγμένη από την ατολμία των μικροαστών
Μόνο με το διαχωρισμό του προλεταριακού, κομμουνιστικού κόμματος, με την απαλλαγμένη
από την ατολμία αυτών των μικροαστών προλεταριακή ταξική πάλη. Μόνο η συσπείρωση των
προλετάριων, απαλλαγμένων στην πράξη και όχι στα λόγια από την επιρροή των μικροαστών, είναι
ικανή να κάνει τόσο «πυρακτωμένο» το έδαφος κάτω από τα πόδια των μικροαστών, που να
αναγκαστούν, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, να πάρουν την εξουσία· δεν αποκλείεται μάλιστα,
οι Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ - και πάλι κάτω από ορισμένες περιστάσεις - να ταχθούν υπέρ της
παντοκρατορίας του Τσχεΐτζε, του Τσερετέλι, των σοσιαλεπαναστατών, του Στεκλόφ, γιατί, όπως
και να είναι, «αμυνίτες» είναι!
Εκείνος που ξεχωρίζει τώρα κιόλας, αμέσως και αμετάκλητα, τα προλεταριακά στοιχεία των
Σοβιέτ (δηλ. το προλεταριακό, κομμουνιστικό, κόμμα) από τα μικροαστικά, αυτός εκφράζει σωστά
τα συμφέροντα του κινήματος και για τις δυο πιθανές περιπτώσεις: Και για την περίπτωση που η
Ρωσία θα ζήσει ακόμη μια ιδιαίτερη, ανεξάρτητη, όχι υποταγμένη στην αστική τάξη «δικτατορία
του προλεταριάτου και της αγροτιάς», και για την περίπτωση που οι μικροαστοί δε θα μπορέσουν
να αποσπαστούν από την αστική τάξη και θα ταλαντεύονται αιώνια (δηλ. ως το σοσιαλισμό)
ανάμεσα σ' αυτή και σε μας.
Όποιος καθοδηγείται στη δράση του μόνο από τη διατύπωση: «η αστικοδημοκρατική
επανάσταση δεν έχει τελειώσει», είναι σαν να εγγυάται έτσι πως οι μικροαστοί είναι ασφαλώς
ικανοί να τραβήξουν ανεξάρτητα από την αστική τάξη. Αυτός παραδίνεται έτσι ανίσχυρος τη
στιγμή αυτή στο έλεος των μικροαστών.
Με την ευκαιρία. Σχετικά με τον «τύπο» δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, δε
θα πείραζε πάντως να θυμηθούμε ότι στις «Δυο τακτικές» (Ιούλης 1905) υπογράμμιζα ειδικά (σελ.
435 στο «Μέσα σε 12 χρόνια»):
«Η επαναστατική - δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς έχει, όπως
καθετί στον κόσμο, παρελθόν και μέλλον. Το παρελθόν της είναι η απολυταρχία, η δουλοπαροικία, η
μοναρχία, τα προνόμια... Το μέλλον της είναι ο αγώνας ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία, ο αγώνας
του μισθωτού εργάτη ενάντια στο αφεντικό, ο αγώνας για το σοσιαλισμό...»3.
Το λάθος του σ. Κάμενεφ είναι ότι αυτός και στα 1917 βλέπει μόνο το παρελθόν της
επαναστατικής - δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Ενώ στην πράξη
άρχισε, ήδη, γι' αυτή το μέλλον, γιατί τα συμφέροντα και η πολιτική του μισθωτού εργάτη και του
νοικοκυράκου στην πράξη έχουν ήδη χωρίσει, και μάλιστα σ' ένα τόσο σπουδαιότατο ζήτημα, όπως
ο «αμυνιτισμός», όπως η στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Και δω έφτασα στο δεύτερο λάθος του συλλογισμού του σ. Κάμενεφ, που ανέφερα. Με
κατηγορεί ότι το σχήμα μου είναι «υπολογισμένο» στην «άμεση μετεξέλιξη αυτής της
(αστικοδημοκρατικής) επανάστασης σε σοσιαλιστική».
Αυτό δεν είναι σωστό. Εγώ όχι μόνο δεν «υπολογίζω» στην «άμεση μετεξέλιξη» της
επανάστασής μας σε σοσιαλιστική, αλλά και εφιστώ άμεσα την προσοχή ενάντια σ' αυτό, δηλώνω
ανοιχτά στη θέση αρ. 8: «...Όχι "εφαρμογή" του σοσιαλισμού, σαν άμεσο καθήκον μας...».
Δεν είναι, λοιπόν, φανερό ότι ένας άνθρωπος που υπολογίζει στην άμεση μετεξέλιξη της
επανάστασής μας σε σοσιαλιστική, δε θα μπορούσε να ταχθεί ενάντια στην εισαγωγή του
σοσιαλισμού σαν άμεσο καθήκον;
Και όχι μόνο αυτό. Στη Ρωσία δεν είναι δυνατό να εισαγάγουμε «αμέσως» ακόμη και ένα
«κράτος - κομμούνα» (δηλ. κράτος οργανωμένο σύμφωνα με τον τύπο της Κομμούνας του
Παρισιού), επειδή γι' αυτό είναι απαραίτητο η πλειοψηφία των βουλευτών σε όλα (ή στα
περισσότερα) Σοβιέτ να καταλάβει καλά πόσο λαθεμένη και πόσο επιζήμια είναι η τακτική και η
πολιτική των εσέρων, των Τσχεΐτζε, Στεκλόφ κτλ. Κι εγώ δήλωσα εντελώς συγκεκριμένα ότι στον
τομέα αυτό «υπολογίζω» μόνο στην «υπομονετική» εξήγηση (χρειάζεται άραγε να είναι κανείς
υπομονετικός, για να πετύχει μια αλλαγή, που μπορεί να την πραγματοποιήσει «αμέσως»;)!
Ο σ. Κάμενεφ επιτέθηκε λιγάκι «ανυπόμονα» και επανέλαβε τη μικροαστική πρόληψη
σχετικά με την Κομμούνα του Παρισιού, ότι τάχα ήθελε να εισαγάγει «αμέσως» το σοσιαλισμό.
Αυτό δεν είναι σωστό. Η Κομμούνα, δυστυχώς, αργοπόρησε πολύ στην εφαρμογή του
σοσιαλισμού. Η πραγματική ουσία της Κομμούνας δε βρίσκεται εκεί που την αναζητούν συνήθως
οι αστοί, αλλά στη δημιουργία ενός ιδιαίτερου τύπου κράτους. Και ένα τέτοιο κράτος έχει ήδη
γεννηθεί στη Ρωσία, είναι τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών!
Ο σ. Κάμενεφ δε βάθυνε στο γεγονός, στη σημασία των Σοβιέτ που υπάρχουν, στο ότι,
σύμφωνα με τον τύπο τους, σύμφωνα με τον κοινωνικοπολιτικό τους χαρακτήρα, είναι ταυτόσημα
με το κράτος της Κομμούνας, και αντί να μελετήσει το γεγονός, άρχισε να μιλάει για ένα ζήτημα,
που εγώ το «θεωρώ» τάχα σαν ζήτημα του άμεσου μέλλοντος. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, ήταν να
επαναληφθεί η μέθοδος πολλών αστών: Αποσπούν την προσοχή από το ζήτημα τι είναι τα Σοβιέτ
των εργατών και στρατιωτών βουλευτών, αν είναι ανώτερος τύπος από την κοινοβουλευτική
δημοκρατία, χρησιμότερα για το λαό, δημοκρατικότερα, καταλληλότερα για την αντιμετώπιση,
λ.χ., της έλλειψης ψωμιού κτλ., αποσπούν την προσοχή απ' αυτό το φλέγον, το ουσιαστικό ζήτημα,
που το έβαλε στην ημερήσια διάταξη η ζωή, και τη στρέφουν στο κούφιο, δήθεν επιστημονικό, μα
στην πραγματικότητα χωρίς περιεχόμενο και δασκαλίστικα - νεκρό ζήτημα του «υπολογισμού μιας
άμεσης μετεξέλιξης». Κούφιο, λαθεμένα τοποθετημένο ζήτημα. Εγώ «υπολογίζω» μόνο στο ότι,
αποκλειστικά στο ότι οι εργάτες, οι στρατιώτες και οι αγρότες θα τα βγάλουν πέρα με τα δύσκολα
πρακτικά ζητήματα της αύξησης της παραγωγής σιτηρών, της καλύτερης διανομής τους, του
καλύτερου εφοδιασμού των στρατιωτών κτλ. κτλ. καλύτερα από τους δημοσίους υπαλλήλους,
καλύτερα από τους αστυνομικούς.
Πιστεύω ακράδαντα ότι τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών θα εξασφαλίσουν
γρηγορότερα και καλύτερα την αυτοτέλεια της μάζας του λαού απ' ό,τι η κοινοβουλευτική
δημοκρατία (για τη σύγκριση των δυο τύπων κράτους θα γίνει λόγος λεπτομερέστερα σε άλλο
γράμμα). Τα Σοβιέτ θα κρίνουν καλύτερα, πρακτικότερα, σωστότερα, πώς μπορούν να γίνουν, και
ποια ακριβώς βήματα μπορούν να γίνουν προς το σοσιαλισμό. Ο έλεγχος των τραπεζών, η
συγχώνευση όλων των τραπεζών σε μια, δεν είναι ακόμη σοσιαλισμός, αλλά βήμα προς το
σοσιαλισμό. Τέτοια βήματα κάνουν σήμερα ο γιούνκερ και ο αστός στη Γερμανία ενάντια στο λαό.
Αύριο το Σοβιέτ των στρατιωτών και εργατών βουλευτών θα μπορέσει να τα κάνει πολύ καλύτερα
για όφελος του λαού, αν θα έχει στα χέρια του όλη την κρατική εξουσία.
Και τι είναι εκείνο που επιβάλλει αυτά τα βήματα;
Η πείνα. Η εξάρθρωση της οικονομίας. Η απειλή της χρεοκοπίας. Οι φρίκες του πολέμου. Οι
φοβερές πληγές που προξενεί ο πόλεμος στην ανθρωπότητα.
Ο σ. Κάμενεφ τελειώνει το σχόλιό του με τη δήλωση ότι «ελπίζει σε πλατιά συζήτηση να
υπερασπιστεί την άποψή του σαν τη μοναδικά δυνατή για την επαναστατική σοσιαλδημοκρατία,
εφόσον αυτή θέλει και πρέπει να παραμείνει ως το τέλος κόμμα των επαναστατικών μαζών του
προλεταριάτου και δε θέλει να μετατραπεί σε ομάδα προπαγανδιστών - κομμουνιστών». Μου
φαίνεται πως στα λόγια αυτά διαφαίνεται μια πολύ λαθεμένη εκτίμηση της στιγμής. Ο σ. Κάμενεφ
αντιπαραθέτει το «κόμμα των μαζών» στην «ομάδα των προπαγανδιστών». Μα, οι «μάζες» είναι
ακριβώς που παρασύρθηκαν τώρα από τη μέθη του «επαναστατικού» αμυνιτισμού. Δε θα ήταν,
άραγε, πολύ καλύτερα και για τους διεθνιστές να ξέρουν σε μια τέτοια στιγμή να αντιστέκονται στη
«μαζική» μέθη, παρά να «θέλουν να μείνουν» με τις μάζες, δηλ. να παρασυρθούν από το γενικό
ρεύμα; Δεν είδαμε, μήπως, πως οι σοβινιστές σε όλες τις εμπόλεμες ευρωπαϊκές χώρες
δικαιολογούσαν τον εαυτό τους με την επιθυμία «να μείνουν με τις μάζες»; Δεν είναι, μήπως,
υποχρεωτικό να ξέρει κανείς για ένα χρονικό διάστημα να είναι μειοψηφία απέναντι στη «μαζική»
μέθη; Δεν είναι, μήπως, η δουλειά ακριβώς των προπαγανδιστών, αυτή ακριβώς τη στιγμή, το
κεντρικό σημείο για την απαλλαγή της προλεταριακής γραμμής από τη «μαζική» αμυνίτικη και
μικροαστική μέθη; Η συγχώνευση ακριβώς των μαζών, και των προλεταριακών και των μη
προλεταριακών, χωρίς διάκριση των ταξικών διαφορών μέσα στις μάζες, αποτέλεσε έναν από τους
όρους της αμυνίτικης επιδημίας. Το να μιλάει κανείς περιφρονητικά για «ομάδα προπαγανδιστών»
της προλεταριακής γραμμής δεν είναι ίσως και πολύ τιμητικό.
Γράφτηκε ανάμεσα στις 8 και 13 (21 και 26) του Απρίλη 1917.
Δημοσιεύτηκε τον Απρίλη του 1917 στην Πετρούπολη, σε ξεχωριστή μπροσούρα, από το
εκδοτικό «Πριμπόι».
1 Με μια ορισμένη μορφή και ως ένα ορισμένο βαθμό.
2 Για να μην παρερμηνεύσουν τα λόγια μου, θα προτρέξω και θα πω ευθύς αμέσως: Είμαι αναντίρρητα υπέρ της άποψης να πάρουν τα Σοβιέτ των εργατών γης και των αγροτών αμέσως τώρα όλη τη γη, αλλά να τηρούν αυστηρότατα τα ίδια την τάξη και την πειθαρχία, να μην επιτρέπουν την παραμικρή φθορά των μηχανών, των κτιρίων και των ζώων, να μην αποδιοργανώνουν σε καμιά περίπτωση τα νοικοκυριά και την παραγωγή σιτηρών, αλλά να την ενισχύουν, γιατί οι στρατιώτες χρειάζονται διπλάσιο ψωμί, και ο λαός δεν πρέπει να πεινάει.
3 Βλ. «Απαντα», 5η έκδ., τόμ. 11ος, σελ. 74
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου